Ik heb eerst met mijn standaard kabels enkele cd's beluisterd: Vaya Con Dios (volledig akoestisch) en Mark Knopfler (elektrisch). Dit zijn 2 CD's die ik goed ken en graag beluister.

Vaya Con Dios bevat enkele negatieve zaken: orgels en trompetten schetteren soms, de sss-klanken bij stemmen komen soms scherp over en als Dani Klein (de zangeres) echt laag zingt ondervind ik een box-klankkleur te wijten aan de luidsprekers (dat dacht ik vroeger toch). Haar stem springt eveneens zo'n 2 meter vooruit t.o.v. de begeleiding en pletst als het ware in het gezicht.  

Mark Knopfler heb ik altijd ervaren als een veel te warme opname: te veel bas, op het randje van storend. De stem van Knopfler bevat veel te veel bas en heeft een box-kleur.  

De standaard kabels werden verwijderd en de LINK Velox zilverkabel gemonteerd:  

Ik luisterde naar Vaya Con Dios, de bassist op contrabas speelde een leuk deuntje. ik dacht: hmmm... minder bass, wel gedetailleerder en met meer finesse, is het dit?. De drum welke opgesteld staat in een echogevoelige ruimte (ofwel zat er een leuke processor achter, het klonk alleszins niet zo artificieel) sloeg de eerste bats aan en Dani klein kwam in. Whola! Alles klonk zo anders, natuurlijker en ongeforceerd, ik had in gedachte gewoon meer te horen maar het totale beeld wijzigde. De balans tussen de verschillende instrumenten was gewoon veel beter: de contrabas klonk minder hard en integreerde beter met de drummer, van wat de drummer deed hoorde je nu voor het eerst de micro-informatie en de akoestiek van de ruimte, Dani klein's stem sprong niet meer vooruit maar integreerde veel beter met de rest (dit viel echt op) en trompetter snerpten veel minder. Ik had een gevoel toen ik de originele kabel na een uurtje terug monteerde dat ik nu een loudness knop had ingeduwd en dat ik een pak detailering miste: het uitsterven van ieder instrument in de ruimte hoorde ik zeer goed met de velox maar niet met de standaardkabels. Net zoals het naar adem happen van een solo clarinet-speler, dit was me voordien nog nooit eerder opgevallen.

Men had me geadviseerd om op het stereobeeld te letten, hadden ze niet moeten zeggen want je kon er gewoon niet naast kijken. De muur schoof zo'n meter achteruit en ik kreeg voor het eerst iets duidelijk te 'zien'. Plaatsing v/d instrumenten is nu beter maar toch niet zo perfect. Als je de ogen sluit en het geluid zoekt dan lukt het meestal zonder problemen, met de ogen open is het al wat moeilijker. Is dit wat ze noemen 'leren luisteren', naast het feit van live muziekinstrumentente leren kennen?  

Mark Knopfler, going to the elektric bass, -guitars & -pianos. De blues melodie die de bassist speelt als intro en die ik als enorm dik & wollig ervaarde was totaal anders: minder vol, minder geforceerd & 'blazend' of bloemerig (niet verwarren met reflexpoort-turbulenties), je hoorde gewoon beter wat de bassist deed. De over-bassed stem van Knopfler was plots niet meer over-bassed, helemaal niet dunnetjes, integendeel, maar de gepushte stem werd natuurlijker. De boxkleuring die ik aan de DM2a toekende was verdwenen. Zo zou een mens nog een verkeerd beeld hebben van iets, je hoort duidelijk een box-klank, je wijzigt een interconnect en hop, weg kleuring.

De sferen die de synthesizer produceerde en die vroeger overkwamen als 'wat staat dat daar nu te wezen?' krijgen een bestaansrecht en vullen de opname op met een lekkere background die zich zo ergens bij de buren moet bevinden (qua diepte, bij wijze van spreken).  

Ik heb de kabel gemonteerd en bijna iedere CD klinkt gewoon superieur. Ik zei bijna: inderdaad! Mijn valentijnkado van 2 jaar geleden 'Lovesong top 100' bevat 2 tot 3 maal meer ruis en rommel en klinkt slechter, harder en wanneer we luid gaan zeer vermoeiend. Bruce springsteen (live tussen 70 en 90 of zo) klinkt nu nog minder deftig en vermoeit.

Als je het kan geloven: op de CD van After Forever 'Prison of desire' hoor ik nu echt wat Floor (klassiek getrainde zangeres), de band (grunge warm overdriven guitars), het koor en de mannelijke grunts doen. Het is niet meer zuiver gejengel waar je moet gissen wat ze aan het doen zijn, je hoort gewoon wat ze doen en het geheel wordt veel genietbaarder.